דו דערמאָנסט זיך אין דער צוקונפט
און עס ווערט דער היינט דיר העלער:
הויכע וואָלקנס, שלאַנקע רוקנס,
אָן שום פינצטערניש פון קעלער.
און דו הערסט גלייך אויף צו בענקען
נאָך דער שלווה, נאָך דער שטילקייט
אין די קלאַנגען טוסט זיך שווענקען,
אין די מילדקייטן פון ווילדקייט.
און עס טוט ניט באַנג דער נעכטן
נאָר די פרייד פון גוטן שמייכל
העל באַשיינט דאָס אומדערגרייכטע,
דעם געמיט, דיין טרייען וועכטער.
מענטשן, זייט זיך ניט מיאש!
אַלע וואַסערן און שטערן
וועט דער בורא מאורי האש
צו דער אייביקייט אומקערן,–
און דער מאָרגן, אָך דער מאָרגן,
און דער מאָרגן, אָך דער מאָרגן,
וועט אויפסניי שוין ווערן אומקונפט
מאַכט אַ וואַרע, לעבט אַ וויילע
איידער ס'פאַלט באַלד צו די צוקונפט.