כ'האָב געמיינט שוין מיט דיר
אינאיינעם צו שטאַרבן
נאָר וואָס זאָל מען טאָן
אַז דו האַלטסט אין איין
לעבן און לעבן, און לעבן, און לעבן
וואו מע זאָל נאָר ניט שטעלן דעם טראָט
דערפילט מען דערנעבן
אַז דו קלאַמערסט זיך פאָרט
מיט עקשנות
אין דער וועלט'ס דלד אמות
און דערצו אומעטום דאָ
דיין אָטעם זיך אַטאָמט
אינאיינעם צו שטאַרבן
נאָר וואָס זאָל מען טאָן
אַז דו האַלטסט אין איין
לעבן און לעבן, און לעבן, און לעבן
וואו מע זאָל נאָר ניט שטעלן דעם טראָט
דערפילט מען דערנעבן
אַז דו קלאַמערסט זיך פאָרט
מיט עקשנות
אין דער וועלט'ס דלד אמות
און דערצו אומעטום דאָ
דיין אָטעם זיך אַטאָמט
און אין אַלע עק וועלטן
ביסט ווייטער און ווידער
מיט די אַלע פיר ווינטן
געקניפּט און געבונדן
און מיט אַלע יבשות און ימען
פאַרקנסט און פאַרברידערט
אין טומל
אין שטילשטאנד
אין טרוים
כ'וואָלט שוין גערן געשטאָרבן
ביסט ווייטער און ווידער
מיט די אַלע פיר ווינטן
געקניפּט און געבונדן
און מיט אַלע יבשות און ימען
פאַרקנסט און פאַרברידערט
אין טומל
אין שטילשטאנד
אין טרוים
כ'וואָלט שוין גערן געשטאָרבן
צוזאַמען מיט דיר
אָט אזוי
נאָר דו וואָגלסט און וויגלסט אַלץ
ווייטער און ווייטער, און ווייטער, און ווייטער
צייט און רוים
טאַט און רויך
וואָרט און שימל
אָט בענטשסטו
אָט שעלטסטו
אָט מאַכסטו זיך גאָר כלא־ידע
ס'צעהעלט זיך דער הימל
ס'טוט אַ ציטער די ערד
אָט אזוי
נאָר דו וואָגלסט און וויגלסט אַלץ
ווייטער און ווייטער, און ווייטער, און ווייטער
צייט און רוים
טאַט און רויך
וואָרט און שימל
אָט בענטשסטו
אָט שעלטסטו
אָט מאַכסטו זיך גאָר כלא־ידע
ס'צעהעלט זיך דער הימל
ס'טוט אַ ציטער די ערד
כ'האָב געמיינט אַז כ'וועל שטאַרבן מיט דיר
נאָר וואָדען
מיט התמדה עס בייט זיך די מאָדע
פון גאַלאָשן מיט בערד
אויף פּעך־שוואַרצע קאַווע מיט נערוון
ביזקל לופטיקע בלומען מיט בלוטיקער שווערד
און מיין האַרץ אָפגעטיילטס אין אַ טעפל אן ערדנס
פון גאַלאָשן מיט בערד
אויף פּעך־שוואַרצע קאַווע מיט נערוון
ביזקל לופטיקע בלומען מיט בלוטיקער שווערד
און מיין האַרץ אָפגעטיילטס אין אַ טעפל אן ערדנס
אוי ווי ס'בענקט אַ צעשפּאָלטנס
נאָך דיין וואָרט, נאָך דיין וואָר, נאך דיין וועג, נאך דיין וואָג
נאָך אַלע אַלמענטשלעכע וואָלטנס
No comments:
Post a Comment