אויף די צווייגן זיצן סאָוועס
זיצן שטיל, גאָר אָן קאַטאָוועס
גאַנצע נעכט ביז טאָג וואָס בלאָוו איז
זיצן זיי
און זיי האָבן ניט קיין טאָוועס
רק זיי זיצן אָן שום טובות
ביז מ'צאָלט זיי אָפּ די חובות
איינס און צוויי
און ווען ס'קומט דער טאָג דער בלאָווער
ווערט די צוקונפט – הוילער עבר
און ווי סאָוועס ווערן גראָווער
בוים און שטיין
ביז די ווייטע, ווייטע אבות
מיט די אימהות, גרייט צו כאָווען,
נעמען־אויף אונדז אָן תרעומת
שטיין און ביין
אויף די צווייגן זיצן סאָוועס
גרוילעך־שוואַרצע ווי דער סוף איז
פון דעם קאַלטן טאָג וואָס בלאָוו איז
אָך און וויי
וואס קען מען טאן אז ס'יז אזוי זיס און שיין.
ReplyDeleteנועם