ס'טוט איינער אַ פאַרטיידיקער
פון "מענטשלעכער" געשיכטע
ניט ווייניק לייט צעשעדיקן
געטרייע פריינט פאַרניכטן
טוט דורסן און עוקר זיין
(געוויינטלעך מן השורש)
בלויז ער קער דער געשיכטע זיין
איר לעצטער בראַווער יורש
נאָר מער פון אַלץ צעשעדיקט ער
זיין אייגענע געשיכטע
סיי בעת ער טרינקט זיך ביטער אָן
סיי ווען ער איז גאַנץ ניכטער
און די געשיכטע, אָן אַ זייט,
זי שטייט און בעט זיך שטיל:
"מיין טייערער פאַרטיידיקער,
וו'הין שטופּסט זיך מיט דיין שפּיל?
פאַרטיידיקן פאַרטיידיק מיך
וויפל דיין האַרץ זיך גלוסט
נאָר איבער וואָס צענעריקסטו
אַלץ וואָס איך האָב געוואוסט?
ווייל כ'האָב געוואוסט,
אַז טריישאַפט מיינט
ניט נאָר צו זיך אַליין.
אַז איבערלאָזן מעג מען מיין
ווי אויף אַ שטיין אַ שטיין
ניט איבעראַל לויערט פאַרראַט
ניט אַלץ איז גאָלע פּיין.
פאַרטיידיק בעסער
זיך אַליין
פון זיך אַליין...
פון זיך אַליין...
מיר שיינט,
אַז דיין פאַרטיידיק־אַפּאַראַט
שפּרייט מערער האַס ווי שיין."
---
ס'איז אַ רחמנות און אַ בראָך
דעם זעלטן קלוגן פּריידיקער
אַריין מאַנקאָליע אין קאָפּ
צו ווערן דער פאַרטיידיקער...
און ס'ווייסט פון רו ניט
אונדזער גבר
ער האַלט רק שעלטן, שיסן
ביי טאָג, ביי נאַכט
פאַרשפּרייט ער צער
דעם גרימצאָרן
דעם מיאוסן
ווייל
לא ינום ולא ישן
ממש עד בלי די לו
אַ שאָד נאָר וואָס
יומם ולילה
(כיי וואָלט ער קערן וויסן)
בלייבט דרעמלען,
דרעמלען פראַנק־און־פריי
זיין אייגענער
געוויסן
No comments:
Post a Comment