--
דו האָסט אַמאָל געפרעגט, צי דאָס איז שוין דער סוף
צי ס'איז געווען דאָס לעצטע ליד, און מער וועלן ניט קומען?
און כ'האָב אַ קלער געטאָן "אוי, סאַראַ בייזע שטראָף!
אַ שטומע ליידנשאַפט רק מערט דעם גרעסטן אומעט."
נאָר ניין, מיין ליכטיקע, ס'איז בלויז אַ לאַנגער שלאָף,
אַ לאַנגער בערן ווינטער־שלאָף וואָס נעמט אַרומעט
די אויסגעבענקטע שורות, סטראָף נאָך סטראָף –
די סטראָפעס אָפּגעמלעטע אויף לאַנגן, לאַנגן תמיד.
נאָר אויך דער לענגסטער תמיד האָט לסוף אַן עק
כאָטש ס'נעמט צו־מאָל צו לאַנג ביז סע דערצאַנקען
דער וויי, דער פּיין, די בענקשאַפטן אָן ברעג... –
ביז ווערטער אויפגעוועקטע נעמען זיך אין וועג
צו דיר, צו דיר, צו דיר, מיין האַרציקע, דערלאַנגען.
No comments:
Post a Comment