צו גאַסט אין מאָסקווע

אַ גרוס דיר, מאָסקווע ברייט און ווייט צעכראַסטעטע,

אינמיטן ווינטער כ׳טראָג דיר־צו אַ פרילינגדיקן גרוס

אין אָנבליק פון בנינים דיינע פרעך און גראָב פאַרקאַסטנטע

נעמט ווידער שלאָגן טיף אין מיר דער קינדערישער פּולס

און אויף די גאַסן דיינע ברייט און ווייט צעמאָסטענע

מיט געסלעך קרומע, ליקלעך טעמפּע אָן אַ שיעור

כ׳שפּאַן מונטער, כאָטש איעדער שפּאַן וועט קאָסטן מיר,

נאָר אויך מיין טראָט שענקט דיינע שנייען אַ צעפריר

זיי האָבן מיך דערקענט, פאַרברודיקטע סוגראָבעלעך

צעלאָזנדיק זיך ביסלעכווייז טראָץ אָנזאָג אויף די פרעסט

אַ שפּערל גריסט מיך יאָדערדיק באַהאַלטנדיק אין שנאָבעלע

אַ דאַרינק טרוקן צווייגעלע – אַ ציגל פאַר זיין נעסט.

 — — —

און איך פאַרמאָג, קין הרע ניט,

שוין מערער ווי איין נעסט

ווייט פון דער שטאָט פאַרפראָרענער

וואו איך פלעג זיין אויף קעסט...

אין האַרצן פרילינג האָרעוועט,

אין קאָפּ – געדאַנקען־דריי,

אונטער די פיס – אַלץ חרובער  

דער סקריפּענדיקער שניי...