ווען ניט דער זילבער קלאַנג פון דיין געלעכטער

ווען ניט דער זילבער קלאַנג פון דיין געלעכטער,

צי וואָלט מיין אייגן טאָן געוואָרן עכטער?

ווען ניט דער הויכער פלי פון דיין ישרנות,

צי וואָלט מיין ליד געקוועלט דען מיט עקשנות –

צו דיר, צו דיינע ליבע, רונדע אָרעמס,

צו דיינע צפונס פון דער ווייט פון מיינע דרומס?

צו אַלץ וואָס מעג באַגליקן יעדן מענטשן

צי ער איז ווערט, צי ניט די וועלט צו בענטשן?

ווען ניט דיין קלוגער אויסגעבענקטער שמייכל,

צי וואָלט איך גאָר צו זיך אַליין דערגרייכן?

באַשיינט פון ליכט פון דיינע מילדע ווערטער,

צי וואָלט איך אויך אָן זיי געווען דערהערטער?

ווען ניט? ווען ניט? איך פרעג ניט נאָר רעטאָריש,

ווייל ליבע קאָן ניט בלייבן אַמאַטאָריש.