Stopping by Woods on a Snowy Evening
Whose woods these are I think I know.
His house is in the village, though;
He will not see me stopping here
To watch his woods fill up with snow.
My little horse must think it's queer
To stop without a farmhouse near
Between the woods and frozen lake
The darkest evening of the year.
He gives his harness bells a shake
To ask if there's some mistake.
The only other sound's the sweep
Of easy wind and downy flake.
The woods are lovely, dark, and deep,
But I have promises to keep,
And miles to go before I sleep,
And miles to go before I sleep.
לויט ראָבערט פראָסט
אָפּשטעלנדיק זיך אין פאַרשנייטן וואַלד
וועמענס וועלדל דערקען איך דאָ?
זיין שטוב – אין דאָרף און ער – ניטאָ.
ער וועט ניט זען ווי כ'שטעל זיך אָפּ,
באַטראַכט זיין וועלדל שנייאיק בלאָ.
מיין פערדל קלערט אַז כ'בין צעדרייט
זיך אָפּצושטעלן כ'ווייס ניט וואו
צעווישן וואַלד און סטאַוו פאַרשנייט
פאַר נאַכט, דער לענגסטער צודערצו.
ער גיט אַ טרייסל זיין געשפּאַן
מיט גלעקלעך פרעגנדיק: "מסתם
פאַרבלאָנדזשעט?" ס'הערט זיך נאָך אַ קלאַנג
אַן איינציקער פון שניי וואָס פאַלט.
דער וואַלד – פאַרטיפט אין חן און בלאָף...
נאָר כ'האָב נאָך פליכטן אָן אַ סוף ,
אַ לאַנגן וועג ביז כ'גיי צום שלאָף,
אַ לאַנגן וועג ביז כ'גיי צום שלאָף.
No comments:
Post a Comment