Tuesday, March 01, 2016

ירושלים ז'גרייט צו טועם זיין דעם שלאָף




ירושלים ז'גרייט צו טועם זיין דעם שלאָף,
די ווייסע וואָלקנדלעך, די פולע פוילע שאָף
אַוועקגעשוואומען שוין העט ווייט צו הרי מואב,

פאַרשפעטיקטע פאַרבייגייער לרוב
זיך דרייען נאָך אַרום, כלומרשט אָן סוף
און לעצטע הינט און קעץ זיך טוען אָן אַ כוח

צו מאַכן היימישער די דרויסנדיקע פרעמד
אין גאַס און געסל, אָפּגעריסן, אומפאַרשעמט
און זעלטן ווען עס טוט אַ פלי אַ פויגל אין דער הויעך

און דו באוואונדערסט די הכנות ערב נאַכט
און גרייט ביסטו אַ בענטש טאָן יענע פּראַכט
ווען רו איז וואַכזאַם און מנוחה אָן מנוח

זיך טוליעט מיד צו ווענט צו טויבע און צום דאַך,
ווען אַלע טיר־און־טויער ס'האָט שוין צוגעמאַכט
די שטילע האַנט פון דעם אַלמעכטיק גרויסן כוח




אַ גאַנצע מגילה –

קארלאוו׳ס א לידל אויף דער ריינער זייט פון אן אויטאבוס-בילעט
    אַ גאַנצע מגילה 
    כל־זמן הנשמה בקרבי,
    כל־זמן די נשמה
    קלאַמערט זיך ממש
    אין די ד' אמות
    פונעם קערפּערלעך וועזן,
    כל־זמן מע קאָן נאָך
    האָפן צו געניסן
    און ווערן גענעזן,
    וועט דער דוך
    פון מיינע רייד שטראָמען
    איבער דער וועלט'ס רוימען 
    אמן ואמן!

וואו ביסטו, פויגל?
כ'דאַרף דיך נייטיק האָבן.
נאָך היינט באַדאַף איך
אויסהערן דיין ליד
אָן דיר און אָן דיין ליד
וועט מיר דער טאָג ניט טויגן.

ווי טראָט וואָס מוז
פאַרבלייבן
אָן אַ מינדסטן סליד
בין איך אַצינד אָן דיר.
טאָ וואו זשע
ביסט פאַרפלויגן,
פויגל?

צו דיר, נאָך דיר
מיין בענקשאַפט
איינזאַם
פליט.





אין כפר־אלדד

    -


    איך זיץ מיט וועלוולען אין כפר־אלדד
     און כ'טו דערמאָנען זיך אין יענע יאָרן
     ווען כ'האב געקוקט
     ווי ד"ר ישראל אלדד
     פלעג אויסגיסן אויף בעלי ספקות
     בליציק שארף זיין צאָרן.

    אַ ווינטל פון די ירושלמער בערג
     דערגרייכט
     צו די געבערג פון גוש עציון
     און שווערן ס'וואָלט געמעגט
     מיין אויסדוירער־זכרון
     דערגרייכנדיק צו שפּיצן
     פון ארץ־ישראל ערד

    אז יינגערט זי זיך דא
     דורך אור־אַלט פרישע יאָרן

    אַז יידישע געדענקשאַפט אָן אַ שיעור
     טוט נעסטיקן זיך דא

    אין סאַמע צווישן
     פאַלאַסטינער דערפער...

    טאָ וועמענס איז דאָס לאַנד
     וואָס איר באַריר
     דערוועקט דעם הייסן גלי
     פון גייסט, מיט שטעכעדיקן ברי
     פון ביבליש פרישן קערפּער?

    איך שטוין און טו אַ שטילע תפילה:
     גאָטעניו, דעהער 
     ניט אַלץ וואָס שונאים פּריידיקן
     טאָר מען געדולדיק מערן.

    איך זיץ מיט וועלוולען דאָ, אין כפר־אלדד
     דער זכות פון מיינע אבות דאָ
     איז קרישטויל־קלאָר לעדי עד
     אונטער דעם הימלס
     הייסע, וואָרע שטערן.