קום, קום אַהער,
באַגער,
וואָס האָסטו זיך אַזוי
צעכראַסטעט,
אַז יעדע אַבי ווער
גלעטסטו מיט בליקן
האַסטיק
און ווילסט ניט דרעמלען
מער,
ניט שלומערן, ניט שלאָפן,
רק ווילסט די אויגן
דיינע
צעפּראַלט האַלטן
און אָפן?!
קום, קום אַהער,
כאָטש אויף אַ וויילע
שטעל זיך אָפּעט,
צי שפּירסטו ניט
די צייט
ווי זי גייט אויס
אַ טראָפּן
נאָך אַ טראָפּן?
און דו אַלץ כאַפּן
בליקן
זיך זאַנאַדיעט
ווי זעמדלעך
אויסגעטרוקנטע
פון ווינט געיאָגטע
איבער וואַדי!
נאָר פאָרט,
צוריקגערעדט,
פון יעדן
זשעדנעם
בליק דיינעם
עס אָטעמט
דער גרונטיקער
פאַרקער
וואָס מאַכט די וועלט
אַלץ מער געראָטן,
דער ליכטיקער געבאָט
וואָס מאַכט אורוועלטן
יינגער,
קום, קום אַהער,
באַגער,
מיט אַלע דיינע זיבן פינגער.
No comments:
Post a Comment