זי אָטעמט שטיל, איר ברוסט באַוועגט זיך ריטמיש.
ביים שטומען אימפּעטיקן שאָרך פון נאַכטישן געיעג
בלייבט אָטעם אירער טריי דעם גאַנג וואָס היט נישט
דעם דזשונגל'ס גזר אַבי פאַרלויפן עמיצן דעם וועג.
איר זאָרגעוודיקע רו איז פול מיט מיידלש אומרו
וואָס מאָנט און מאַניעט און וואָס לאָזט דיך ניט צורו,
איר ווייבערישע קראַפט דיין מענערישן קומער
אַ לינדערונג, אַ היילונג, אַ ברכה פון אַ פרו
וואָס אָט איז זי אַ טויב אַ מלכותדיקע, שטילע
און אָט איז זי אַ קוואַל וואָס טוט אַ ברויז גאָר ווילד.
איר העכסטער אויסרוף איז דיין טיפסטע תפילה
באַגלייך מיט צאַרטן אויסגעשריי: אָ ליבער, מיר פאַר דיר!..
דו נענסט צו איר און קושסט זי אין דער שטיל
צום טאַקט פון שפּעטן שוין נאָך־חצותישן באַריר.
No comments:
Post a Comment