...דו ווייסט, מײַן טרייסט, כ'געפין זיך ניט קיין
רו
זײַ מוחל, טײַערע, וואָס כ'רעד צו דיר אויף
דו
זײַ מוחל, האַרציקע, וואָס איך בין אַזוי
ווײַט
צײַט מיט אומצײַטיקייט גייט באַלד אין
שטרײַט –
איך אַ דערווײַטיקטער, פאַרליר אַזוי פיל
ליכט
אָן דיר, מײַן צײַטיקע, אָן שײַן פון דײַן
געזיכט
די ווערטער קײַקלען זיך – אַראָפּ, אַראָפּ,
אַראָפּ
און איך פאַרפאַלן ווער – אָן קאָפּ, אָן
קאָפּּ, אָן קאָפּ
זײַ מוחל, ליבינקע, וואָס כ'רעד צו דיר אויף
דו
אָן דיר, מײַן צאַרטיקע, כ'געפין זיך ניט קיין
רו
No comments:
Post a Comment