Tuesday, July 26, 2005

HOMO LUDENS




איך עקספּערימענטיר
און עקספּערימענטיר און עקספּערימענטיר
כ'שטעל צו אַ וואַנט מיט א ווענטל און אַ פענצטער
,איבער דעם דאַך פון דיין טיר
כ'שיט אויס אַ טייך פון דער פלאַש דער קלענסטער
,און באַגיס מיט ערדענע טרערן דיין יעטווידן שפּיר־און־שפּור
אַ זוניק צעשמייכלטער ווער איך אַלץ ערנסטער און ערנסטער

און מיט דיין קול ריר זיך־צו צו דער גרויסער וועלט'ס שעוועליור. ר

?און דו
,דו, שיינסט און ניכטערסט כלומרשט ניט־וויסנדיק
אַז איך וויל זיין דיין העכסטע, דיין גרעסטע
דיין אויסגעטעסעטסטע

...מיניאַטור

נאָר ניין, ניט פון מיר מאַכסטו זיך ניט־וויסנדיק
ווייל סוף־כל־סוף שפּעטער צי פריר 

וועסט קוואַליק און שטראָמיק צעפליסן זיך 
:און אינאיינעם מיט מיר צעגיסן זיך 

,מיין ליבער"
איך עקספּערימענטיר
און עקספּערימענטיר און עקספּערימענטיר
."צוזאַמען מיט דיר



Tuesday, July 19, 2005

אַ גרוס פון גן־עדן

קרעמעניץ 1

קרעמעניץ, יולי 2005

פאָטאָ: הירשע־דוד קאַץ

,איך קום פון גן־עדן
פון דאָרטן שטאַם איך,
פון דאָרטן שטאַמען
אויך טאַטע־מאַמע,
כאָטש ביידע געשמאַכט
סיי ביי זיך, סיי ביי יענעם
אין קלעם און אין שאַכטעס
פון דער וועלט'ס גיהנם

איך קום פון גן־עדן
נאָך וועלכן כ'טו בענקען,
געווען ז'דאָס נאָך בעסער
ווי מ'טוט עס געדענקען!
און כ'בין אויף נאמנות
אַ ברעקעלע עדות
פון דער ליכטיקער וואָר
וואָס איז וואָרער פון אמת.

איך קום פון גן־עדן,
כ'ברענג־מיט זיינע שטראַלן
פאַר קינד און פאַר קייט,
וואָס צעוואַקסן זיך אַלע
נאָך איידער זיי ווער
אַביסקאַלע גרעסער,
כ'צעשענק זיי מיט ליבשאַפט
די ליכט פון זיין חסד.

Wednesday, July 13, 2005

אַ מין צווייטער סאָנעט



a yidishe toxter



זי אָטעמט שטיל, איר ברוסט באַוועגט זיך ריטמיש.

ביים שטומען אימפּעטיקן שאָרך פון נאַכטישן געיעג
בלייבט אָטעם אירער טריי דעם גאַנג וואָס היט נישט
דעם דזשונגל'ס גזר אַבי פאַרלויפן עמיצן דעם וועג.

איר זאָרגעוודיקע רו איז פול מיט מיידלש אומרו
וואָס מאָנט און מאַניעט און וואָס לאָזט דיך ניט צורו,
איר ווייבערישע קראַפט דיין מענערישן קומער
אַ לינדערונג, אַ היילונג, אַ ברכה פון אַ פרו

וואָס אָט איז זי אַ טויב אַ מלכותדיקע, שטילע
און אָט איז זי אַ קוואַל וואָס טוט אַ ברויז גאָר ווילד.
איר העכסטער אויסרוף איז דיין טיפסטע תפילה
באַגלייך מיט צאַרטן אויסגעשריי: אָ ליבער, מיר פאַר דיר!..

דו נענסט צו איר און קושסט זי אין דער שטיל
צום טאַקט פון שפּעטן שוין נאָך־חצותישן באַריר.