אַ געראָטן ליד

מוז אינמיטן פלי

פאַרמאָגן פייגעלעך אין בויך

און מיט זייער געזאַנג אין האַרצן

מעג עס אויך

שוועבנדיק טאַנצן –

ברייט צעפאָכנדיק די צווייגן

און אַלץ ווייטער און ווייטער

צעטרייבן

די קלוגע וואָלקנס

פונעם יאושדיקן שווייגן

אַזעלעכנס און אַזאָלכנס

און דעם רייטער

אויפן שפּיץ כוואַליע –

זאָלן אים דער כוואַליעס שוועסטער

גריסן אַלע

מיט אַ באַהאַרצטן יבוא ויעלה

אַזאַ ווי דו ביסט

אַ גאַסט אין דער היים

און אַ גייסט אין דער פרעמד

וואַנדערסט כסדר

איבער שטעטלעך

און שטעט

דער וועלט, וואָס איז געטלעך,

וואַרפסטו דעם גט

און ווייטער אין חדר

פאַרבלייבסט ביז צו שפּעט

צו לויב און צו שפּאָט

צו גאָט

און צו לייט

פילסט זיך גאַנץ נאָנט

אויך העט פון דער ווייט

און לשון פון מענטשן

פון פייגל

פון בוים

ווילסט אַלץ דערקענען

כאָטש ס'דערקענט זיך

קוים־קוים

געקענט שוין

אַזויפל

פאַרגעסן און שוין

נאָר ווי קאָן מען פאַרגעסן

דעם פויגל, דעם בוים

ווי קאָן מען פאַרגעסן

דעם טעם פון דעם זוים

בין אדם למקום

צווישן הימל און מענטש

ס'מעג דיר אויספאַלן באָקאָם

צו זיין דער פּאַרענטש

צווישן הימל און שימל

צווישן קלאָר־גייסט און מיסט

אַבי דו וואַנדערסט 
דורך ווימל

אַזאַ ווי דו ביסט 

,דו ווייסט, מיין טרייסט
ווי טרייסטלאָז כ׳בין אָן דיר
אַ ליידיק אָרט
אַ קנויל פון פּוסטקייט אָן אַ שיעור
אַ שירעם אָן אַ רעגן, אָן אַ זון
אַ קויל אָן גלי
אַ קול וואָס מוז פאַרבלייבן שטום