צוויי זינגפייגל

ער איז געווען אַ האַרבער נוס,

אַ האַרבער נוס

נאָר אינעווייניק ווי אַ גרוס 

די אַלע אויסגעפּוצטע פּאַוועס 

האָבן ביי אים געברענט מיט גלוסט 

פּוכקע לבבות 

און דו, דו ביסט סענטימענטאַל

רק דו פאַרטרינקסט געפיל מיט קאַווע 

מיט ים פון קאַוועדיקן שלל 

נאָר אינעווייניק בלייבסט אָן גאַל 

צום אומרו־רוף פון דער קוקאַווע 

אין היץ, אין קעלט 

אויף אָט־דער וועלט

געזונגען האָט איר -- 

סיי ער, סיי דו -- 

קו-קו, קו-קו... 

קו-קאַ-רע-קו!.. 

דאָס רעשט -- 

גלאַט פּרטים.

די ליבע איז גרויס
און די שנאה איז קליינלעך.
די ליגנס פאַרגייען...
די אמתן פּיינלעך –
זיך דרייען און דרייען
אין דעם חלל וואו שאלות
געדענקען דעם פליגל־
געפאָך פון דער ליבע.

און ס'בעט אויס מחילה
ביים מעסער דער רוקן,
איעטווידע טרער
ווערט, במחילה,
פאַרטרוקנט...
בעת פּיצקעלעך ליגן
נאָך ערגעצוואו טליען –
נאָר ליבע, רק ליבע,
באַקומט די עליה.

פאַרגעס זשע די שינאה,
די קליינלעכע שטורעמס;
דעם אויסוואָרף – באַדויער,
פאַרגיב – דעם מטורף.
די יאָרן לעולם
ניט קערץ זיך, אַכיבע
ביסט גרייט זיך צו עקן –
ס'זאָל זיך מערן די ליבע