א שמועס מיטן זייגער

א באשיידענע מתנה דעם טייערן פריינד Борух- Борис Дорфман

אין דער שטילקייט זיך פאַרקליבן
קוקסט אין איר זיך ווי אין שפּיגל
וואָס זשע טאַקע נאָך געבליבן  –
רעדן יידיש צו דער וואַנט?
צי צו יענעם אַלטן וויגל
פון דער קינדהייטס ווייטן ראַנד?

צווישן שווייגענישן פילע
הילכט פונאַנדער זיך אַ תפילה
און זי מעלדט זיך הויך און קראַנט:
רעדן רעדסט זיך אויס, חלילה, 
ניט צו דער וואַנט און ניט במחילה,
רק־און־בלויז צום שפּיגל סתם.

ביסט דאָך עפּעס אַ צעלייגער  –
איז רעדסטו יידיש מיטן זייגער,
ווייל ביסט גאָרניט קיין אַליינער
מעשה "איך און ווייטער קיינער".
וואָס דיר ווענט, רחמנות־לייענער?!
דו, – רעד צום אומרו פון דער צייט  –

וועלן –  דיך
דערהערן לייט!

יע, יע

-

דער דיכטער האָט געשוויגן זעלטן
:נאָר מערסטנס פלעג ער זאָגן רק

 יע, יע
און מיט דעם זאָג געפאַנגען
ביידע וועלטן
,אי די פון שירה
אי יעניקע פון פּראָזע
-- און דער עיקר
,ני בע, ני מע
-- ני קוקעריקו
אין פולער מאָס
אַ הילכעדיקע דאָזע
סיי ניכטערלעך
און סיי אַ טראָפּל שיכור
פאַרברידערט זיך מיט יעטווידן
וואָס ווייסט דעם טאָלק אין פּאָזע
פון עכטן דיכטערלעכן דיכטער
אין היטל
נאָן־קאָמיטל
  מיט אַ דאַשיק
צומאָל אַ שטילע טויב
צומאָל אַ פויגל וואָס זינגט רעשיק
:מיט זיך אַליין אין אייביקן געוועט
יע. יע
ני בע, ני מע
-- און פּלוצים דווקא
!קו-קע-רי-קו

! געטראָפן גלייך צום עיקר
אַן אמתער
אַ הערלעכער
..פּאָעט