א מתנה הירשע-דודן

<>


קויפץ אַ העמדל

אַ גאַנג איז מערער
ווי גלאַט אַ גענגל
און ס'טוט בלויז באַנג
דעם שפּאַן צו שפּאָרן.
דער שליאַך איז דיינער,
דער בלומס אַ שטענגל
איז דיר מקנה,
קיינעהאָרע!

און טאָמער
וויינט דער וועג,
און סקריפּעט
אונטער דיין טראָט
דער זשוויר דער זשוואַווער,
ניט לייג קיין אַכט. –
דו, שפּאַן וואָס גיכער, –
נאָך אונדז זיך יאָגט
דער וועלטס
כך הווה...

געבענטשט
זאָל זיין
דער וועג
וואָס לענגער!
פאַרביי עס שטאַמלען
ביימערס שטאַמען,
בנינים בייגן זיך
געבייגלט
און דו, – טראָץ יענעמס
קרומע גענגלעך –
האַלט שטאָלץ דיין גאַנג
צום האַרץ צום סאַמע.

קונקל־מונקל

<>

Юлия Алексеева

ס'קומט צו חלום אין דער טונקל
אַ פארזעעניש:
קונקל־מונקל
קומען קומט עס פון אַ ווינקל
און דערלאַנגט דער וועלט
אַ שטינקל.

אין אַ ווינקלדיקן טונקל
פון אַ טונקלדיקן ווינקל
אַ קאָשמאַר
און אַ געסרחה:
לויטער בראָך,
גאָר קנאַפּע ברכה:

קונקל־מונקול,
ווינקל־שטינקל –
אַ בייזער חלום
מיט אַ צינגל.

כאַפּסט זיך אויף
פון שלאָף פאַרטונקלט,
ווילסט אָפּטרייסלען זיך
וואָס פלינקער
נאָר די טרערן שווייס
זיך קייקלען
און פארקייקלען זיך
אַהינטער
יענע שאָטנדיקע עקן
וואו חלומות בייזע
שפּעטן...

טפו־טפו־טפו, אויף מיינע שונאים!

און לויט צעשפּייען זיך –
כ'דערקאָן אים:
דאָס איז ווידער ער,
דער סקאָצל,
דיר אין קאָפּ 

זיך אויסגעסטראָצלט
ווי אַ זאַטינקער פורונקול:

ס'איז ווידער ער, –
דער קונקל־מונקל!

Robert Lewis

מ'ווערט ערשט געבוירן

מיין אומקום ווערט ווידעראַמאָל אָפּגעצויגן
די וועלט טוט זיך שפּיגלען אין וואַרעמע אויגן
אין יידישע

און ווידער עס קלינגען ניגונים, פאַרצויגן,
מיט היימישן אָטעם געטאָקט און געוואויגן, –
די חסידישע

ווער אומקום, וואָס אומקום? – איך ווער ערשט געבוירן
און קרעפטיקע, האַפטיקע, האַרציקע זוימען
פאַרחידושן

ווי ווייט אין דער פרעמד זאָלסט ניט ווערן פארפלויגן
וועט תמיד אין דיר יענע קראַפט ווייטער יוירן
היברידישע

דער אומרו וועט ווייטער זיך פּאָרן מיט טרוימען
און היינטיק געפינס ווערן מאָרגן דערהויבן
אָט ווידער שוין

מיין אָנקום פאַרזאַמט זיך, ווער ווייסט צי ר'וועט טויגן
דאָך, שערבלעך ניט לייגט פאַר דער צייט אויף די אויגן
די יידישע