זאָל רינען, זאָל רינען ביי יענעם די סלינע,
זאָל יענעם פאַרכלינען די קנאה די גרינע,
אַבי זאָל דער יענער ניט ווערן פאַרלאָרן
און קיינעם ניט קירצן די געבליבענע יאָרן.
ניט קיינעם, ניט זיך און אוודאי ניט יענעם,
אפילו ווען ס'ווערט פון גן־עדן – אַ גיהנום,
אפילו ווען ס'דאַכט: מ'טוט יאָרן פאַרשפּילן,
באַדאַרף מען דעם ווילן צו שמייכלען אַנטהילן, –
איינשטילן ס'געוויין און אַנטבלויזן די ציינער,
ניט שטשירען, חלילה, נאָר פּשוט זיי ווייזן.
אַ האַרץ אַ געשפּאָלטנס, דו, ווער ניט פאַרשטיינערט;
דו ווייז ערשט דעם קונץ און זיי שטאַרקער פון אייזן!
זאָל גיסן זיך, גיסן די פרייד פון געניסן
דאָס ליכט פון פאַרגינען און פון ריינעם געוויסן.
