ניטע

 

כ'האָב דיר געשריבן ניט איין, ניט צוויי ניט דרײַ

אַ פולע לידער האָב איך דיר געשריבן

דאָס שרײַבן דיר איז מיר געווען כּדאי

נאָר דיר, זעט אויס, איז דאָס געווען דערווידער

 

ווײַל לידער קאָן מען דאָך ניט אָנקאָרמען מיט זופּ

און מ'קאָן מיט זיי אויך כּלל ניט איבערשלאָפן

צי קען מען דען מיט גראַמען אָנפילן די שטוב

צי קען מען גליקלעך זײַן מיט אייטל סטראָפן

 

דו בלײַבסט נאָך אַלץ אי שיין, אי ריין, אי יונג

די יאָרן האָבן איבער דיר קיין שליטה

נאָר אַלץ וואָס קומט מיר מיטן האַרצבראָך אויף דער צונג

איז בלויז דער טעמפּער פּזמון – ניטע, ניטע, ניטע