מיר שטאַמען פון אדם הראשון,

פון זיינעם פון ערשטיקן גאַנג

אויף וועג און אויף שטעג,

אויף בענק און אויף טישן

מיט זיינעם אורשפּרינגלעכן דראַנג.

דורך שקר מיט אמת, אינצווישן,

צום ווייטן און איינציקן ברעג –

אַהערצו־צו טוט ער דערשיסן

מיט ברכות פון אוראַלטע טעג.

און אין די שלייפן – ס'געוויסן

מיט פרייד און מיט אַנגסט

און מיט טרייסט

טוט יאָדערדיק קלאַפּן און שיסן:

– דו ווייסט,

ליבער ברודער, דו, ווייסט?

און ווידערקוליק טוסט גריסן:

– דו, ווייסט, טאַטע זיסער,

דו ווייסט!

און ווידער

באַגרייפסט

שוין אויף זיכער

מיט קרעפטיקן זבענג

ווי מיט פויסט אויף קלאַווישן:

מיר שטאַמען,

מיר שטאַמען

פון אדם הראשון!