איך האָב געזען דעם לעצטן יידישן פּאָעט
און זי האָט מיר דערציילט
אַז זי איז נאָך דערווײַל אינגאַנצן ניט בנימצא.
אפילו אירע באָבע־זיידעס –
נאָך אַלץ זיך ניט געיאַוועט אויף דער וועלט,
הגם מע טוט זי שוין באַוויינען און באַקלאָגן,
אַמאָל מיט שבח, אַמאָל לשימצה.
איך האָב געקוקט איר אין די אויגן
און זי האָט מיר געזאָגט:
ס'וועט קומען נאָך אַמאָל די צײַט,
איך ווייס עס,
ווייל ווי משיחס אייזל –
אויך מײַן אָנקומען צו אײַך
איז שוין פאַרגרייט מששת ימי בראשית.
זי האָט מיך וואַרעם צוגעדרוקט
צו איר נאָך ניט געבאָרן האַרץ,
געזעגנט מיך לשלום,
און איך האָב גלײַך פאַרשטאַנען אַלץ,
ס'איז ווײַט נאָך ניט די צײַט
צו מאַכן אויף אונדז אַלעמען אַ מלא.
