א מתנה מיין טייערן פריינד בערל קדם

דער נייער בלאָג פון בערל קדם
נייעס פון ביראָבידזשאַן

מיין זיידע, דוב־בער, איז באַגראָבן
אין ביראָבידזשאַן –
אַ ווייטער מהלך,
אַ פאָלג־מיך־אַ־גאַנג,
אַ ריזיקער שפּאַן
פון הייסין און דאַשעוו
דורך קרים
און דורך וועגן־אומוועגן
פאַרגאַנגען העט־ווייט
פון פּאַדאָליִער, היימישע ברעגן.

מיין זיידע, דוב־בער, האָט געפאָלגט
דעם זיגזאַג פון זיין פאָלק
אפילו ווען ס'האָט
שוין געדאַכט,
אַז ס'האָט מער ניט קיין טאָלק:
איין זון איז געפאַלן אין שלאַכט,
דער צווייטער –
אין תפיסה געשמאַכט
און פאָרט האָט איין טאָכטער
אין ביראָבידזשאַן
אויסגעהאָדעוועט קינדערלעך אַכט

מיין זיידע, דוב־בער, איז דערגאַן
אַזש ביז ביראָבידזשאַן
קרוע־און־בלוע האָט דער עשעלאָן
קוים גערירט זיך אַ שפּאַן
נאָך אַ שפּאַן...
דאָך איז ער דערגאַנגען,
דערפאָרן
אין העט־ווייטן מזרח
פאַרפאָרן...

און כאָטש זיין מצבה
(ווער ווייסט צי זי שטייט נאָך)
פאַרבלייבט
אין דער ווייטיקסטער ווייט,
פאָרט
ציט זיך אַלץ ווייטער זיין שטאַם
דורך מאָסקווע און י ר ו ש ל י ם
ווייל שטאַרבנדיק דאָרט,
ווייט פאַרוואָרפן
אין ווילד־שיינעם לאַנד,
האָט ער זיינע קינדער געבענטשט
מיט דער אייביקער ברכה:
לחיים!

ביראָבידזשאַן אַמאָל, ביראָבידזשאַן היינט-צו-טאָג און ערשט נעכטן

א גאנץ יאר שיכור

<>

אַ גאַסט בין איך דאָ אויף אַ ווייל,
אַ גאַסט וואָס מאַכט זיך היימיש
אויך דו, וואָס טוסט בלויז אויף דערווייל
דיין בליק מיין וואָרט איצט שענקען,
אַ גאַסט צו זיין ביים גנאָד זיך אייל
ביים גנאָד וואַס גריסט דיך שעלמיש.

און טאָמער האָט דיין בליק פאַרוויילט
מיין וואָרט'ס טיפע פאַרבענקשאַפט
ניט קאַרגן זאָלסט קיין גיפט, קיין בייל
אומהיימלעכקייט און ענגשאַפט
וואָס זייער אָנגעשאַרפטע פייל
מאַכט זיך צומאָל צו היימיש

אַ גאַסט בין איך דאַ אויף דערווייל
און דו, דו – מאַך זיך היימיש...