אין
בוקאָווינע, צווישן די קאַרפּאַטן בערג
מיין
לשון איז אַנטשטומט געוואָרן
פאַריתומטע
בתי־מדרשים
האָט
מען דווקא ניט צעשטערט
רק
אוראַלט יידישער געזאַנג
האָט
זיך אויף אייביק דאָ פאַרלאָרן
און
ס׳קלעקט קיין ווערטער מער
אַזאַ
מין רחבותדיקע פּראַכט
זיך
ציט אַרויף, אַראָפּ
קיין
מזרח און קיין מערב
די
זון טוט לאַנג זיך זעצן
שעהען,
שעהען לאַנג
ביז
שפּעט
עס
וועט
זיך
איבערקרייצן
מיטן
סוף
פון
שטומען מעריב
No comments:
Post a Comment