די ליבע איז גרויס
און די שנאה איז קליינלעך.
די ליגנס פאַרגייען...
די אמתן פּיינלעך –
זיך דרייען און דרייען
אין דעם חלל וואו שאלות
געדענקען דעם פליגל־
געפאָך פון דער ליבע.

און ס'בעט אויס מחילה
ביים מעסער דער רוקן,
איעטווידע טרער
ווערט, במחילה,
פאַרטרוקנט...
בעת פּיצקעלעך ליגן
נאָך ערגעצוואו טליען –
נאָר ליבע, רק ליבע,
באַקומט די עליה.

פאַרגעס זשע די שינאה,
די קליינלעכע שטורעמס;
דעם אויסוואָרף – באַדויער,
פאַרגיב – דעם מטורף.
די יאָרן לעולם
ניט קערץ זיך, אַכיבע
ביסט גרייט זיך צו עקן –
ס'זאָל זיך מערן די ליבע