ס'טוט דער פרילינג אַלץ זיך בעטן
ביז אין ווינטער נעכט אין שפּעטע
״וועלט און וואַלד, רק ניט פאַרגעסט מיך —
ס'איז ניט סתם וואָס כ'הייס אויך – וועסנע!..״
ביז אין ווינטער נעכט אין שפּעטע
״וועלט און וואַלד, רק ניט פאַרגעסט מיך —
ס'איז ניט סתם וואָס כ'הייס אויך – וועסנע!..״
און דער לאַנגער, כמורנער אָסיען —
רײַסט אַראָפּ אַלץ, דרעשעט, קאָסיעט
ניט אומזיסט מ'רופט אים אויך — האַרבסט,
ער זאָגט דעם ווינטער: ״אויך דו שטאַרבסט!״
און דער שטרענגער, שאַרפער ווינטער
ווייסט שוין ניט וואו ר'זאָל אַהינטער
צי פון וואַנעט ר'זאָל אַרויסעט,
ווײַל ער האָט מער ניט קיין עתיד.
שיקט ער ליבע־בריוו דעם זומער,
נאָר פון היץ ווערט יענער — שטומער —
ביז די פייגל בויען נעסטן
לשם וועסנע, לשם וועסנע...
רײַסט אַראָפּ אַלץ, דרעשעט, קאָסיעט
ניט אומזיסט מ'רופט אים אויך — האַרבסט,
ער זאָגט דעם ווינטער: ״אויך דו שטאַרבסט!״
און דער שטרענגער, שאַרפער ווינטער
ווייסט שוין ניט וואו ר'זאָל אַהינטער
צי פון וואַנעט ר'זאָל אַרויסעט,
ווײַל ער האָט מער ניט קיין עתיד.
שיקט ער ליבע־בריוו דעם זומער,
נאָר פון היץ ווערט יענער — שטומער —
ביז די פייגל בויען נעסטן
לשם וועסנע, לשם וועסנע...
No comments:
Post a Comment